'Affetmek ruhu özgür kılar. Korkuyu uzaklaştırır. Bu yüzden kuvvetli bir silahtır'
Nelson Mandela
Gözaltında hayatını kaybedenler, polis şiddeti toplumun büyük bir kısmının sosyal yaşam dışına itilmeye çalışılması gibi bir çok tarihsel gerçek. Bu insanlar nasıl hala birlikte yaşayabiliyor? Siyahlar beyazları hala nasıl aralarına kabul edebiliyor? Böyle yüce hatta kitaplara göre tanrısal bir affedicilik nasıl sağlanabiliyor?
1995 Ragbi Dünya Kupası Finali. Yeni Zellanda ile Güney Afrika Milli Takımları karşılaşıyor. Invictus filmiyle gündeme gelen bu final maçının ardından yeşil ragbi tişörtlü Nelson Mandela kupayla poz veriyordu. Zaman geçiyor ve insanlar Ragbi'nin bir ulusun kaderine nasıl ışık tuttuğunu hatırlıyor. Nelson Mandela'nın tutkusu, sevgisi ve affediciliği ragbi sayesinde halka nüfus ediyor.
Clint Eastwood'un yönetmenliğini yaptığı ve Morgan Freeman ile Matt Damon'un başrollerini paylaştığı 2009 yapımı İnvictus, Güney Afrika'da yapılan 1995 Ragbi Dünya Kupası boyunca Nelson Mandela'nın yaşantısından izler seriyor.
Ragbi, Nelson Mandela için politik bir unsur mu? yoksa bir tutku mu? Bu sorunun cevabı elbette filmde saklı. Nelson Mandela final maçı öncesi siyahların nefret ettiği Springboks (Güney Afrika Ragbi takımının adı) formasını giyerek çıkar ve seramonide takımlara başarılar diler. Beyazların söylemekten haz almadıkları Güney Afrika Ulusal marşı 'Tanrı Afrika'yı Korusun' hep bir ağızdan söylenir. Yeni Zellanda'nın muhteşem savaş dansı ile başlayan maçın normal süresi 9-9 berabere tamamlanır. Uzatmalarda rakibini 15-12 mağlup etmeyi başaran Güney Afrika Dünya Şampiyonu olur ve siyahlar ile beyazlar bu başarı sonrası kol kola dans ederler. Hiç bir zaman kaybetmedim, ya kazandım ya da öğrendim sözlerinin sahibi Nelson Mandela bir spor branşında elde edilen başarı ile yıllardır savaşan iki toplumun kaynaşmasını (Gökkuşağı İlkesi) sağlar.
'Ben kendi kaderimin hakimiyim. Kendi ruhumun kaptanıyım.'
Nelson Mandela